ადამიანები მიწისქვეშეთიდან

ბოშები, ადამიანები მუდმივი საცხოვრებლის გარეშე

მათ მუდამ ეჭვის თვალით უყურებენ, არ ენდობიან. აღიქვამენ ადამიანებად, რომლებიც ერთ დიდ ჯგუფად ცხოვრობენ და მუდამ მოძრაობენ.

ბევრის წარმოსახვაში, ისინი დიდი კოცონის ირგვლივ სხედან, ფერადი ტანსაცმლით, დამახასიათებელი მაკიაჟით, მუქი კანით და მუქი თმით. გარს უვლიან კოცონს. ცეკვავენ, მღერიან და ხმამაღლა იცინიან. ალბათ ეს "მარტოობის ასი წლის" ბრეგოვიჩოს მელოდიების, ანდაც ჰიუგოს მიერ დახატული ფრანგი ბოშა ქალის, ესმერალდას მაცდური სახის გავლენაა.

თუმცა ფაქტი ერთია,ისინი ჩვენი საზოგადოების წევრები არიან, ვაგონიდან -ვაგონში ხელგამოწვდენილი პატარა, ფერადკაბიანი ბავშვებშიც ისეთივე სიკეთეა,როგორც ჩვენს შვილებში.

თუმცა მათ ცხოვრება როდია მხოლოდ სიმღერა და გართობა. ალბათ ყველა ჩვენგანს შეგვიმჩნევია, მატარებლის ვაგონში, ხალხის ნაკადში მორბენალი პატარა გოგო-ბიჭები, რომლებიც მოწყალებას ითხოვენ და თან გიღიმიან, იმ იმედით, რომ სანუკვარ ხურდას მისცემ. ვაგონის კარი გაიღება და ეს ბავშვებიც ბაქანზე დაიწყებენ მთელი დღის ნაგოვრები ხურდების თვლას, შორიდან კი ამ ხურდების ჩხრიალის ხმა შემოგესმება.

ავტორები: ნინელი აბულაძე, რატი სარდანაძე.